Wat ons bindt

Is die argwaan ten opzichte van de commerciëlen terecht? Ik stel mij voor dat er vast wel eens opdringerige ondernemers aan de bel hebben gehangen. Of dat is er sprake was van stalkende slijmballen waar je niet meer vanaf kwam. Maar ik vind dat de dienstverlenende ondernemers (ja, ik probeer een betere term te vinden voor ‘commerciëlen’) hiermee te kort wordt gedaan. Over één kam worden geschoren. Daarbij vind ik het niet passen in deze tijd. Een tijd van interaction en connection, om maar met Engelstalige platitudes in huis te vallen. Inventiviteit en creativiteit en een onafhankelijke geest vind je bij de béste mensen. Dat zijn ook de mensen die breed ervaren hebben hoe een project moet worden aangepakt. Gewerkt hebben voor de meest uitlopende complexe organisaties. Zich uitstekend hebben leren voegen naar uiteenlopende doelgroepen, missies en doelstellingen. Ons mooie CNL heeft die mensen in huis. De één zal zijn geld verdienen met een vaste baan; de ander werkt wellicht op contractbasis en weer een ander vindt elke dag weer de uitdaging om een nieuwe klus in opdracht te krijgen. Dat zijn de verschillen. Al het andere verbindt ons. Het persoonlijk voordeel wat het ene lid haalt door de verkregen gouden tip te volgen die leidt naar die ene gewilde baan bij een organisatie, is niet wezenlijk anders dan dat een lid een mooie opdracht krijgt via een ander CNL-lid.

Ons netwerk is (gelukkig) verstoken van account managers die zuiver en alleen als doel hebben om opdrachten binnen te halen, en wellicht morgen hun job verruilen als verkoper van stofzuigers of open haarden. We hebben juist leden die het vakmanschap zélf beheersen op integere wijze een warm hart toe dragen. Zélf schrijven; spreken; adviseren; ontwerpen; initiëren. Het is in mijn ogen  onverstandig om onze commerciële medebroeders als bedreiging te zien. Je sluit je als vragende partij deels af en daarmee bereik je niet makkelijker en directer je uiteindelijke doel: de juiste strategie; de effectieve website; het beste design, het passende antwoord, etc.

Laten we maar gewoon de zaken bij de naam noemen. Het delen en verkrijgen van kennis (ons ‘brengen & halen’) is niet meer dan een paringsdans. Je wordt aantrekkelijker als partner (lees: werknemer, externe adviseur, maker, uitvoerder) als je laat zien wat je in huis hebt, en je ook ontvankelijk opstelt voor wat de ánder te bieden heeft. Niet meer dan dat. En aantrekkelijk zijn streelt ons. We liggen beter in de markt. Krijgen daardoor meer kansen op promotie; meer vakinhoudelijke en persoonlijke groei; meer omzet; de gezochte droombaan. En je ziet, ik schud de kansen van de ‘flexwerkers’, de ‘vaste medewerkers’ en de ‘commerciëlen’ maar even lekker door elkaar. Omdat ze in wezen dezelfde zijn.

Ja maar (hoor ik sommige van jullie denken), ik wil wel sparren maar er niet voor betalen. Maar bedenk wel dat jij, als vragende partij, indirect een vraag stelt ten gunste van jouw werkgever. Dezelfde werkgever die voor jou een vergoeding betaalt vanwege jouw kennis en ervaring. En zo is de cirkel weer rond.

Er zijn natuurlijk ook nog de gangbare zakelijke omgangsnormen. Dat er dus een niet-overeengekomen factuur als verrassing op de mat valt zal niet snel gebeuren. Heb je tenslotte samen in de hand. Maar geef wel de ander in eerste instantie de kans om zijn of haar kennis te delen, en bij tevredenheid en bij de juiste klik daar ook de latere vruchten van te plukken in een mogelijk vervolgtraject.

Kennis vertegenwoordigt een meerwaarde en biedt aantrekkelijke kansen. Dat geldt dus voor ieder van ons.

Henri Ritzen

PS Op 22 maart in Maastricht word ik in de gelegenheid gesteld om mijn expertise te delen door een voordracht over visuele communicatie. Ik ben mateloos enthousiast over mijn vakgebied en hoop jullie mee te nemen in de wereld van kleur, vorm, en fantasie. Welkom dus!

http://www.iturl.nl/sn2BV (linken met programma 22 mrt)